در روز هشتم ربيع الثاني- و يا 24 ربيع الاول- 232 هجري و در مدينه الرسول خانه شريف امام هادي (ع) به پيشواز دومين فرزندش از بانوئي دانا و پارسا که او را حديث يا سليل مي خواندند رفت. (بحارالانوار، ج 50، ص 236)
تا سال 243 هـ . ق در مدينه ماند زيرا چنين به نظر مي رسد که پس از اين سال همراه با پدر بزرگوار خويش به پايتخت خلافت عباسي يعني شهر سرمن راي منتقل شد و در آنجا با پدر خود در منطقه اي به نام عسکر مسکن گزيد و بر همين اساس ملقب به عسکري شد .
علاوه بر اين لقب آن حضرت را به القاب ديگري نيز مي خواندند که عبارتند از : صامت ، هادي ، رفيق ، زکي ، نقي. اين القاب خود منعکس کننده خصلتهاي پسنديده اي هستند که در طول زندگي آن حضرت براي مردم ظاهر شد . کنيه او «ابو محمد» بود و عامه مردم آن حضرت و پدر جد او را ملقب به ابن الرضا مي کردند. (بحارالانوار، ج 50، ص 244)
امام حسن عسکري (ع) برادري داشت از خودش بزرگ تر که او را محمد مي خواندند . اين محمد مردي بزرگ و والامقام بود چنانکه چشمان شيعيان بدو به عنوان جانشين پدرش دوخته شده بود . زيرا وي بزرگترين فرزند امام هادي بود اما حضرت هادي به ياران و خواص اشاره مي کرد که امام بعد از وي امام حسن خواهد بود . و محمد (برادر امام حسن) نيز عملا در سن جواني از دنيا رفت و اينک مزار او در جايي ميان بغداد و سامراء واقع است و زوار به گرد حرمش جمع مي آيند و خدا را مي خوانند و خدا هم براي بزرگداشت محمد و پدران پاکش دعاي آنها را مستجاب مي گرداند .
با وفات «سيد محمد» (نامي که وي بدان در ميان مردم شناخته شده است) همه دانستند که يازدهمين امام ابو محمد حسن خواهد بود . براي توضيح بيشتر امام هادي (ع) در کنار جنازه فرزندش محمد خطاب به امام حسن عسکري فرمود : «فرزندم براي خدا سپاسي تازه به جاي آر که درباره تو فرماني تازه پديد آورد».
 

شايد آنچه که خداوند براي او پديد آورد نعمت اتفاقب و عدم بروز اختلاف پيرامون امامت او پس از پدرش بوده باشد . زيرا پس از وفات محمد آن حضرت بزرگترين فرزند پدرش محسوب مي شد.

 اگر چه امامت موهبت الهي است که اصلا با ملاکهايي همچون سن و نظاير آن پيوستگي ندارد . دليل ما بر اين نکته آن است که امام هادي (ع) پيش از وفات پسرش محمد (معروف به سيد محمد) به امامت حسن اشاره مي فرمود چنانکه روايات ديگري نيز در تاييد اين مطلب (امامت امام حسن) از سوي پدران بزرگوار آن حضرت نقل شده است بياييد با هم برخي از نصوصي را که شيعه بر محتواي آنها اتفاق دارد بخوانيم . اين روايات بر امامت امام حسن عسکري از دلالت کافي برخوردارند .

علي بن عمر نوفلي گويد : با امام هادي و خانه اش بودم که ابو جعفر بر ما گذشت . پرسيدم : آيا اين صاحب ماست؟ فرمودند : نه صاحب شما حسن است. (بحارالانوار، ج 50، ص 242)

علي بن عمرو عطار در روايتي گويد : در زمان حيات محمد (سيد محمد) خدمت حضرت هادي رسيدم و من گمان مي کردم او امام يازدهم است به آن حضرت عرض کردم : فدايت شوم! کدام يک از فرزندانت را به امامت تخصيص دهم؟ فرمود : هيچ يک را تخصيص ندهيد تا فرمان من براي شما صادر شود بعد از آن نامه اي نوشتم که اين امر (امامت) در دست کيست آنگاه براي من نوشت : در دست فرزند بزرگترم و ابو محمد از جعفر بزرگتر بود. (بحارالانوار، ج 50، ص 244

اين جعفر همان کسي است که بعدا ملقب به کذاب يا تواب شد زيرا مدتي ادعاي امامت کرد و سپس از ادعاي خود بازگشت و توبه کرد...

ابو جعفر (سيد محمد) بزرگترين فرزند امام هادي (ع) بود اما چنانکه پيداست او در آن هنگام دنيا را بدرود گفته بود.

امام هادي به ابوبکر فهفکي نامه اي نگاشت و به او فرمود : «فرزندم ابو محمد از ديگر خاندان محمد نيک سرشت تر و حجت و برهانش از ديگران استوارتر است و او بزرگترين فرزندان من است و جانشين من و زمان و احکام امامت به وي برسد پس هر چه مي خواهي از من بپرسي از او سوال کن که آنچه بدان نيازمندي نزد اوست». ( بحارالانوار، ج 50، ص 245)

امام جواد (ع) نيز به اين حقيقت اشاره کرده و در حديثي که توسط عقر فرزند دلف روايت شده آمده است : «از ابو جعفر ، محمد بن علي الرضا شنيدم که مي فرمود : پيشواي پس از من فرزندم علي است فرمان او فرمان من و گفتار او گفتار من و طاعت او طاعت من و پيشواي پس از او فرزندش حسن است». (بحارالانوار، ج 50، ص 239)

بعلاوه روايات مستفيضي از سوي پيشوايان مورد اعتماد حديث به نقل از پيامبر وارد شده که تعداد ائمه اثني عشر و نام صفات آنها را بيان کرده است تا آنجا که در مومنان جاي ترديدي در اين نکته باقي نمي گذارد که پس از امام هادي حجت بالغه خداوند سرور ما حضرت امام حسن عسکري (ع) است .

بدين سان وظيفه امامت اسلامي و خلافت الهي پس از وفات امام هادي به امام حسن عسکري که در آن هنگام 23 سال از سن شريفش مي گذشت انتقال يافت .

سالهايي که آن حضرت امامت مردم را عهده دار گرديد مصادف شد با بقيه دوران حکومت معتز عباسي و پس از آن حکومت مهتدي و در نهايت پنج سال از حکومت معتمد. (بحارالانوار، ج 50، ص 236)

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: